Ruim over de helft

(Door problemen met de internetconnectie en door onbekende reden veel te snel opraken van mijn credit een iets vertraagd verslag, maar ik kan de datum aanpassen, dus lijkt het niet zo ;))..

Dit is alweer de laatste week van mijn vaste patroon langs de scholen. Ik heb veel gezien en heel veel geleerd. Het leven is hier echter niet makkelijk, met alsmaar stijgende prijzen van benzine, licht en voedsel. Daarbij komt de schaarste in water door de droge tijd en de zeer zware (hete!!) harmattan dit jaar. Echter worden salarissen niet verhoogd of maar heel minimaal, wat het rondkomen moeilijk maakt.
Over het algemeen kan ik zeggen dat ik leerkrachten desondanks heel erg gemotiveerd zie en ook zeker wel geïnteresseerd in de materialen, maar het echte regelmatige gebruik blijft lastig. De addition machine, klok, abacus en trotro zijn populair de rest heb ik zo goed als niet gezien of onder het stof ergens achter in een kast. Nieuwe geplaatste leerkrachten lijken niet te weten dat de materialen er zijn of wat er eigenlijk allemaal is. Ik hoor veel tegenstrijdige verhalen ook over policies en hoop daarom nog met een District Education Officer te kunnen praten. Daarbij is het geloof overal zeer sterk aanwezig en sleept dat mensen er doorheen of laat ze tevreden zijn met het minimale, aan de ene kant erg mooi maar soms ook lastig om te zien, want naar mijn idee mogen mensen soms best voor zichzelf opkomen en hoeven niet maar genoegen te nemen met minder dan ze verdienen.
Aankomende week ga ik een weekje naar Kumasi om te kijken hoe de modelschool het daar doet en met voornaamste reden het verlengen van mijn visum voor de laatste maand. Daarna gaat de tijd al snel, al staat er ook nog wel wat te gebeuren: bezoek College of Education (pabo), Independence day, weekje rondreizen (naar Elmina), Goede vrijdag en hopelijk nog een training.

Afgelopen weekend heb ik meegemaakt wat een “echt” begrafenis weekend betekent. Vrijdagmiddag stroomde mijn hele huis vol met familie en was er vanuit het hele dorp constant muziek te horen. Op vrijdagavond na 6en worden alle lijken het dorp in gebracht naar de verschillende huizen waar ze de volgende dag zullen worden neergelegd (dit heeft met het oversteken van een rivier te maken, waarbij wordt geloofd dat deze niet voor 18:00 uur mag worden gepasseerd met een overledene). Eerder op de dag zijn al voorbereidingen qua versieringen gedaan. Nu snap ik wat ze bedoelen met ‘echt’ begrafenis weekend. Ik kom langs een huis waar al mooie zwart/rode doeken zijn gespannen, er staan grote boxen buiten opgesteld waar keiharde muziek uit klinkt (dit hoorde ik dus in mijn slaapkamer). Er staan ook al stapels plastic stoelen waar de mensen morgen op kunnen zitten.
Als ik bij Joana bij de shop nog even blijf zitten omdat het zo warm is vanavond en buiten zitten lekkerder is dan in m’n kamer, komt Kwaku langs en neemt de kinderen mee, blijkbaar is hij nu pas klaar met werken (7 uur). Daarna komt er een hele stoet voorbij met erg veel herrie. Voorop een ambulance met sirene dan allemaal auto’s erachteraan met knipperlichten en dan een pick-up met achter in een spelend orkest met trompetten en trommels. Erg leuk om mee te maken allemaal.
Als ik weer thuis ben wordt er op m’n deur geklopt. Richard staat voor de deur en is gestuurd door Mary om voor morgen af te spreken. Ik loop mee naar hun huis, daar spreek ik af dat ze me morgen rond half 8 komt ophalen om een rondje begrafenissen te doen. Zij begint om 5 uur al met “the greetings”.
Zaterdagochtend rond kwart voor 7 opgestaan en mijn zwarte jurk aangetrokken, beetje brood gegeten. Mary gebeld om half 8 dat ik klaar ben en ze kwam er meteen aan, ik moest naar de kant van de weg komen. Ik wist nou niet of ze bedoelde langs de weg van onze huizen of langs de autoweg. Gelukkig belt ze even later weer en is het dus de autoweg. Daar aangekomen klets ik wat met drie mannen van wie 1 mijn Twi aan het testen is. Als Mary er nog niet is besluit ik maar een stukje tegemoet te lopen (hoop ik), maar in ieder geval zal ze mij wel herkennen. Bij het huis waar gister al zulke luide muziek vandaan kwam is het nu meeega druk. Ik zie Mary aan de overkant van de weg en ga naar haar toe. We gaan eerst bij dit drukke huis langs. Ook zie ik Michael van de werkplaats, het is blijkbaar de moeder van zijn landlord die is overleden en hier ligt opgebaard. Als ze naar binnen gaan zie ik nog de pastoor van de Engelse service. Ik loop tussen Mary en de andere vrouw die met haar mee is in het trappetje af de compound op daar beginnen we met handen geven. De vrouw ligt in het huis, omdat ik denk dat we daar ook nog handen moeten geven ga ik mee naar binnen. Maar ze blijkt hier alleen te liggen. De hele ruimte is versierd met witte doeken en er draait een soort discolamp met gekleurd licht in de rondte. In het midden van de ruimte staat het bed ook versierd met bloemen, witte doeken en veel kant en tule. Iedereen maakt een rondje om het bed en gaat dan weer naar buiten.
Dan gaan we naar het ouderlijk huis van Mary want haar ‘grootvader’ ligt vandaag opgebaard. Het is niet haar grootvader in de NL zin, maar weet ook het specifieke verhaal niet meer zo goed. Als we aankomen wordt me een stoel aangeboden. Deze man ligt ook in de compound maar hier is het eigenlijk heel erg open en de zon begint op het bed te stralen, je kunt hier niet kiezen om hem niet te zien. Om het bed staan allemaal mensen te huilen en maken veel bewegingen hierbij. Mary vertelt later dat dat de kinderen zijn. Ze vertelt trouwens heel makkelijk dat ik het zeker mag filmen en veel mensen lopen ook rond met hun telefoons. Maar ik vind het nog een beetje ongemakkelijk en het hoeft niet per se van mij. Als we zitten maak ik toch een filmpje van de omgeving maar hier ben ik een stukje verder van het bed. Mary ziet dit en vraagt of ik het lichaam er wel goed op heb. Uhm, dat was niet echt mijn intentie maar ik zeg maar ja.
We gaan weer weg om naar en volgende greeting te gaan. Er zijn té veel begrafenissen dit weekend zegt Mary. We komen langs een huis waar ook weer trompet muziek uit komt, dit is ook hun huis verteld ze en eigenlijk zou de grootvader daar worden gelegd, maar hier ligt nu zijn oudere broer. We gaan niet naar binnen. Stukje de berg op waar ik vorige keer ook een begrafenis had bijgewoond ligt nu weer iemand opgebaard, ik blijf een beetje aan de achterkant terwijl Mary en de andere vrouw het lichaam aandachtig bekijken. We gaan nog ergens anders binnen maar omdat het hier zo druk is gaan we maar weer. We gaan weer terug naar het huis en als we daar aankomen, ligt de grootvader net in de ambulance om naar de begraafplaats te worden gebracht. Onderweg komen we nog de headteacher en ook andere leerkrachten van een school tegen. Tegen half 10 ben ik weer thuis, heb het gevoel alsof ik er een al een dag op het zitten.